4. Opis parku
Najstarszy widok ogrodu ozdobnego w Siecieborzycach przedstawia rysunek F.B. Wernera, wykonany około połowy XVIII wieku. [ilustr.] Jak można zaobserwować, pałac otoczony był wówczas fosą. Po jego północnej stronie znajdował się sad, założony na prostokątnym rzucie, zaś po stronie wschodniej pałacu leżał regularny ogród. Jego poszczególne kwatery, jak pokazuje rysunek, otaczał od zewnątrz żywopłot, wzdłuż dróg posadzono boskiety, natomiast wzdłuż granicy wschodniej szpaler drzew. Na przecięciu dróg usytuowana była eliptyczna sadzawka, a na obu końcach ścieżki, biegnącej na osi północ-południe dwa pawilony ogrodowe z cebulastymi dachami. Zarówno kwaterowy ogród jak i sad ogrodzone były murem, którego fragment zachował się do chwili obecnej i znajduje się po południowej stronie pałacu62. Do pałacu prowadziła aleja obsadzona drzewami.
Siecieborzycki ogród o regularnym układzie uległ przekształceniu w latach 70. XIX wieku63 w modny w tamtym czasie park krajobrazowy, o powierzchni 2,8 ha64. Osuszeniu i zasypaniu uległa znana z XVIII-wiecznego rysunku fosa, otaczająca pałac. Układ parku, jaki wtedy wprowadzono, znany jest z mapy sztabowej, powstałej ok. 1900 roku. Kręte ścieżki wytyczono wówczas m.in. na terenie, na którym dawniej rozciągał się sad. Zewnętrzna linia dróg tworzyła trapezowaty obrys, wewnątrz którego wytyczono sieć mniejszych, otaczających polany. W północno-wschodnim narożu utworzono staw. W parku zasadzono drzewa, wśród których znalazły się dęby szypułkowe, lipy drobnolistne i jesiony wyniosłe, które liczą obecnie około 150 lat65. Ponadto rosły tam także kasztanowce białe i graby pospolite66. Wzdłuż drogi prowadzącej do pałacu utworzono aleję kasztanowców67.
Obecnie granice założenia parkowego pokrywają się z historycznymi. Całkowitemu zatarciu uległa jego dawna kompozycja. Na skutek zaniedbania niewidoczne są dziś wytyczone dawniej ścieżki, a całe założenie zostało wtórnie podzielone ogrodzeniami68.