4. Opis parku
Park w zespole dworskim w Studzieńcu, założony pod koniec XVIII w., a powiększony i rozbudowany w połowie XIX w., zachował się do naszych czasów w swoich pierwotnych granicach. Niestety układ dróg jest zatarty, a historyczny drzewostan silnie przetrzebiono.
Jedynym znanym historycznym przedstawieniem parku jest XIX wieczna rycina Alexandra Dunckera. Przedstawia ona otoczony wodą dwór wraz z zabudowaniami folwarcznymi, w otoczeniu drzew i krzewów, oraz niewielką budowlę parkową nakrytą dachem naczółkowym z ażurowym drewnianym gankiem dostawionym od frontu oraz przeszkloną elewacją boczną – rodzaj cieplarni lub oranżerii. Dwór sprawia wrażenie jakby był posadowiony na wyspie porośniętej krzewami. Wokół fosy ukazano pojedyncze drzewa liściaste (lipy), a zza elewacji dworu wyłaniają się dwa kolumnowe dęby. Ścieżka parkowa otacza dwór, a od niej rozchodzą się promieniście dróżki prowadzące w głąb założenia. Układ dróg parkowych naniesiony został na mapę topograficzną pochodzącą z 1933 r.
Założony na planie zbliżonym do wydłużonego prostokąta park, wytyczono na osi północ-południe. Elementem składowym założenia jest znajdujący się w północnej części parku dwór, otoczony z trzech stron fosą. Drugi, mniejszy zbiornik wodny znajduje za groblą w północno-wschodniej części parku. Zachodnią granicę parku wyznacza niewielki strumień Mirotka. Kompozycja parku oparta została o główną drogę parkową, wytyczoną jako aleja dębowo-lipowa, w którą wkomponowano trzy boczne meandrujące ścieżki tworzące pętle. Dzięki takiemu podziałowi kompozycja parku uzyskała swobodny, naturalny charakter typowy dla XIX-wiecznych założeń parkowych.
W 1978 r. wykonano skróconą inwentaryzację drzew. Wówczas podstawę drzewostanu parku stanowiły dęby szypułkowe (Quercus robur), lipa drobnolistna (Tilia cordata) i klon pospolity (Acer platanoides). Z rzadszych drzew wymieniono: platan klonolistny (Platanus hispanica), sosnę wejmutkę (Pinus strobus), daglezję zieloną (Pseudotsuga menziesii), a także kilka pospolitych drzew, aczkolwiek mniej licznych, np. brzóz brodawkowatych (Betula pendula)25. Na terenie parku znajdują się również dęby szypułkowe uznane za pomniki przyrody. W podszycie parku dominuje gęsty podrost młodych drzew i krzewów26.
Ubytki w historycznym drzewostanie oraz liczne samosiewy porastające teren parku zatarły czytelność pierwotnego układu. Również układ spacerowy jest obecnie trudny do uchwycenia. Jednakże mimo braku prac pielęgnacyjnych krajobrazowy, naturalistyczny charakter parku jest nadal wyraźny.