4. Opis parku
Park krajobrazowy, charakteryzujący się swobodnym układem ciągów komunikacyjnych. W jego zachodniej części, równolegle do brzegów jeziora, biegnie aleja lipowa, będąca elementem starszego założenia. [ilustr.] W części środkowej wytyczona prostopadle aleja, wzdłuż której przebiega oś widokowa na jezioro. W północnej części parku występuje rozległe wnętrze parkowe, zaś w części południowej – zwarty drzewostan.
O układzie parku decyduje drzewostan w wieku około 200 lat61. Wiek licznych drzew pomnikowych, tj. dębów szypułkowych (21 sztuk) i lip drobnolistnych (5 sztuk) określa się na około 250 lat62. [ilustr.] W południowej części parku licznie występują drzewa młodsze (około 20-90 lat), pochodzące z samosiewu63. W zbiorowisku drzew parkowych dominują drzewa liściaste, głównie dęby szypułkowe, robinie akacjowe, lipy drobnolistne i klony pospolite, mniej licznie reprezentowane są jesiony wyniosłe, wiązy szypułkowe, olsze czarne, buki pospolite, kasztanowce białe i graby pospolite64. Wśród drzew iglastych wymienić należy sosnę pospolitą, świerk pospolity, sosnę wejmutkę oraz jałowiec pospolity, krzewów zaś – śnieguliczkę i liguster pospolity65.
Obiektów małej architektury brak.
Najstarszym elementem założenia jest aleja wzdłuż jeziora, wytyczona około połowy XVIII w. W 1 poł. następnego stulecia powstał park krajobrazowy66.